Het voorjaar is officieel begonnen! De zon laat zich steeds meer én langer zien, om ons heen wordt het langzaamaan steeds groener en ook de eerste blote armen en benen zijn alweer gespot.
Het voorjaar is het ideale seizoen om meer duurzame stappen te zetten. Bij mij thuis zijn we dol op de natuur; flora, fauna en het buitenleven. Niet zonder inspanning verenigbaar met een leven in de grote stad. Hoewel ik- als geboren en getogen stadsmeisje- altijd heb gedroomd van een boerderij met dieren en een zelfvoorzienende moestuin, kunnen wij ons leven in Amsterdam niet loslaten. Je kan een meisje immers wel uit de stad halen, maar de stad niet uit het meisje! De uitdaging is dus om duurzaamheid en het buitenleven met het snelle stadsleven te verenigen, een balans te vinden. Nu hebben wij het geluk in een dorpachtig straatje in Zuid -met veel groen en moestuinen- te wonen én kunnen wij in de zomer uitwijken naar ons strandhuisje. Met het buitenleven zit het dus wel snor, de balans vinden tussen de moderne gemakken en een meer duurzaam leven blijft echter een uitdaging voor ons.
Dit is- denk ik- niet alleen een persoonlijke uitdaging voor ons gezin, maar feitelijk die van ons allemaal. Ik denk dat de meesten van ons (willen) geloven in een duurzame toekomst waar wij mensen in balans met de rest van de natuur leven. In onze moderne, geïndustrialiseerde, samenleving is een duurzaam leven echter voor weinigen weggelegd en is duurzaamheid een mooi streven, maar ook (nog) een utopie. We doen ons best, maar ondertussen gaat het leven ook door, in hoog tempo wel te verstaan. School, werken, opvang, boodschappen doen, koken, eten, sporten, erop uit… Er zijn niet genoeg uren in een dag wanneer je -tussen de ‘moetjes’ door- ook nog van het leven wil genieten. Keuzes maken op basis van snelheid en gemak is eerder regel dan uitzondering. Niemand is bewust bezig de aarde stuk te maken, maar het gebeurt wél terwijl wij onze leventjes leiden. De één maakt meer groene keuzes dan de ander, maar gezamenlijk is het niet genoeg. We laten onze kinderen rondrijden in een duurzame bakfiets door de au pair wiens ecologische voetafdruk de halve wereldbol beslaat. We betalen graag voor een plastic tasje die we vervolgens net zo snel weggooien… We zetten windmolenparken in de Noordzee maar maken ook plannen om nieuwe kerncentrales te bouwen… Tja…
Nu ben ik absoluut geen moraalridder en geloof ik persoonlijk dat iedereen van mijn generatie en ouder sowieso reddeloos verloren is als het gaat om de benodigde transformatie van levensstijl…
…: ”Maar ík…!” Nee, helaas, jij ook niet. Zelfs niet als je vegan bent. Tenzij je ook nog in een van kreupelhout gebouwd hutje woont, alleen kleding uit de zak van Max draagt en eet wat er dat seizoen in je eigen moestuin groeit of te vinden is in de afvalcontainer van een grote supermarkt, dan mag ik je feliciteren. Jij bent goed op weg. De rest van ons is- Jahaaaa zelfs als je, net als ik, je plastic afval scheidt, kleding die je niet meer draagt verkoopt op Vinted óf een keer per week de auto/vlees laat staan- onderdeel van het probleem. Onze samenleving is nu eenmaal totaal niet ingericht op duurzaamheid maar op consumptie en gemak. Recent is (weer) uit onderzoek gebleken dat welvaart en overvloed nu eenmaal niet verenigbaar zijn met duurzaamheid op een schaal waar de aarde iets aan heeft. Een groene groei economie bestaat niet, dat is een mythe. We moeten dus allemaal bereid zijn een flinke stap terug te doen, onze levensstijl drastisch aan te passen en minder- véééél minder- te consumeren. De realiteit is dus dat we- het motto van 2020- ‘alleen samen’ een verandering teweeg kunnen gaan brengen. Ik wil er een schepje bovenop doen, ik denk dat we die gezamenlijke verandering alleen via onze kinderen teweeg kunnen brengen. Wat zij nodig hebben? Onze steun en inspiratie. Wij zijn misschien al afgeschreven, maar hebben wel een droom. Toch?
Volgens mij willen we allemaal dat volgende generaties ook volop kunnen genieten van alle mogelijkheden en natuurpracht waarmee wij zelf ook zijn opgegroeid. Om die toekomst te borgen, moeten we kinderen bewust maken van hun verantwoording met betrekking tot het zorgdragen voor de omgeving: van de directe eigen leefwereld tot de natuurlijke omgeving overal om ons heen. Stimuleer kinderen om mee te helpen thuis, in de tuin en in de buurt door middel van het uitvoeren van taakjes en wek interesse in de natuur en omgeving om ons heen door middel van leuke, leerzame en ‘groene’ activiteiten.
KleintjeZuid heeft op elke locatie moestuinbakken die de focus zijn van lessen van het stadsboerinnen collectief ‘City plot’. De lessen hebben thema’s als aarde, zaden, planten, insecten en oogsten. Tijdens de lessen zijn de kinderen lekker buiten en leren zij waar voedsel vandaan komt, gezond eten, verbondenheid met- en contact en respect voor de natuur en nog veel meer. Respect en verbinding met de natuur zorgt voor duurzame keuzes in de toekomst. Bovendien draagt leren in de natuur bij aan een positief zelfbeeld, vertrouwen en bevordert het de creativiteit.
Geïnspireerd door de stadsboerinnen van City Plot heb ik deze week bij het stadsdeel de adoptie van een boomperk aangevraagd. Gewoon een boomperk bij ons aan de overkant. De bedoeling is om samen met vriend en peuterzoon ‘boertje’ te spelen bij ‘onze’ eigen boom. Ik kijk er al naar uit om plantjes te zien groeien in ons eigen perkje. De moestuintjes van Albert Heijn staan al in de kas op ons balkon en zijn druk bezig met ontkiemen en mijn zoontje heeft al een overall en klompen klaarliggen. De voorpret is dus al begonnen! Bovendien maken we ons groene straatje, nog wat groener. We dragen eraan bij!
Het is een klein stapje in de goede richting, een mooie intentie en vooral een goed voorbeeld voor de kleine man. Ik ben van de “een beter milieu begint bij jezelf” generatie. Natuurlijk is ‘bij jezelf’ ook de enige plek waar je kán beginnen. En al onze kleine duurzame stapjes faciliteren samen transformatie. Hoe geweldig is het als over een aantal decennia de binnensteden compleet vergroend zijn? Dat het normaal is dat stadsbewoners overal en nergens groente en fruit kweken, insecten en dieren weer een plek hebben in de stad en de bewoners zich niet meer anders kunnen voorstellen? Nee, zelfs met medelijden terugkijken naar de eerdere consumptie verslaafde en vervuilende generaties (For they knew no better”)? Dat de groene levensstijl met bewuste duurzame keuzes de regel is en niet meer uitzondering? Als wij bereid zijn wat op te geven- en overheden, grote bedrijven ook met ons meewerken, zodat het maken van een niet duurzame keuze transparanter of zelfs onmogelijk wordt- dan komen we er wel. Ik heb er vertrouwen in, omdat ik volledig vertrouwen heb in de capaciteiten van onze kinderen. Kinderen hebben a priori kennis van– en connectie met de natuur en met onze steun en kleine stapjes als voorbeeld zorgen wij dat deze niet verloren gaat. En, misschien brengen deze papa en mama hun oude dag dan wel door op een zelfvoorzienende stadsboerderij. Wie weet?
De toekomst is nog open!
#laterbegintvandaag
